تمام درد ها ناشی از عدم پذیرش یا مجبور شدن به پذیرش است. من نمی توانم بپذیرم که او که تمام زندگی ام بود نه تنها من را دوست نداشت بلکه حتی من را جزء دایره ی انسان های اطرافش برنمی شمرد من مجبور به پذیرش تنهایی شدم. من مجبور به پذیرش این زخم ها شدم. من هرگز نپذیرفتم که چقدر تحقیر شدم و من هرگز نپذیرفتم که بهترین سال های عمرم در غم و انزوا گذشت. همه اش از پذیرش است.
جوانانی که ذهنشان بیمار شده و روانشان پریشان از این حجم بی عدالتی و ظلم و دانشجویانی که نا امیدانه درس میخوانند و از بیکاری به بیگاری پناه می برند نمی توانند بی دغدغه باشند از طرف همین پیر جوانان می گویم که بدانید نگاه عزیزترین هایمان به دستان خالی و پینه بسته مان خشک شده و دیگر ذره ای امید در چشمانشان نیست قبل از اینکه جوانی را بفهمیم هر جامه ی عملی که برای بدست آوردنش جان کنده بودیم را از تن آرزوهای مان کندند.مجبور شدیم کفن پوششان کنیم و با دستان
درباره این سایت